Polycaro mag dan wel een vakblad zijn waarin kennisoverdracht en inspiratie centraal staan, toch zijn we meer dan dat. Als draagvlak voor de sector verbinden we ook mensen. Als ondernemer bent u immers niet enkel leverancier of klant, noch louter concullega of fabrikant. U bent bovenal mens, met alles erop en eraan. Polycaro nodigt in deze nieuwe rubriek de mens achter de ondernemer uit om plaats te nemen in ‘De Praatstoel’.

Wij hadden een openhartig gesprek met Julien Vanhollebeke over de sector, maar ook over het leven.

De ondernemer

P: Voor de natuursteensector ben je vast geen onbekende. Hoe omschrijf je jezelf als ondernemer?

Julien : “Op mijn businesskaartje staat: ‘Creator. Transformer. Producer’. Dit zegt het allemaal: ik creëer, ik verander en ik produceer natuursteen die ik via mijn groothandel Stone Consulting -met als commerciële naam: Stone Senses- verspreid over diverse landen. Dit zijn hoofdzakelijk Europa, Amerika en Australië. Daarnaast ben ik ook nog zaakvoerder van de kleinhandel Ceramico en de plaatsingsfirma Cerastone, hoewel ik in deze firma’s nog slechts een kleine rol vervul.

Ik noem mezelf een creator, ik hou ervan nieuwe dingen te bedenken en het anders te doen dan de rest. Ik wil ideeën zoals bv. afwerkingen op mijn manier kunnen uitwerken. Het is de passie in mijn bloed die me hiertoe drijft. Daarom ook dat ik aandeelhouder ben in verschillende vennootschappen en dit in Vietnam, Marokko, Tunesië, India en China. Als aandeelhouder heb je meer slagkracht dan wanneer je enkel als agent of als verdeler werkt voor die bedrijven. Los van deze fabrieken ben ik consultant in oppervlaktebewerkingen binnen diverse andere vennootschappen, o.a. in Egypte en Turkije.

Als ondervoorzitter van Febenat tenslotte wil ik mijn kennis en ervaring doorgeven aan de technische – en marketingcommissie.”

P: Hoe ben je in deze sector terecht gekomen?

Julien : “In 1976 ben ik mijn activiteiten opgestart. Ik werkte toen vooral in de keramieksector. Naast Bologna in Italië dat ook toen al het Mekka van de keramische sector was, ging ik eveneens op zoek naar leveranciers buiten Europa. Het is op de beurs Coverings in de U.S. dat ik voor het eerst in contact kwam met natuurstenen en afwerkingen die bij ons totaal onbekend waren: grootformaten travertin, Chinese granieten, en diverse andere soorten stenen. In die tijd had ik ook een plaatsingsfirma, maar door het faillissement van een groot aannemersbedrijf aan de kust diende ook ik de boeken van mijn plaatsingsfirma neer te leggen. Achteraf bekeken was dat een geluk bij een ongeluk, want zonder dat faillissement had ik Stone Consulting waarschijnlijk nooit opgericht.

Na dit avontuur ben ik gestart als agent voor stenen afkomstig uit overzeese landen. Al snel bleek dat het agentuurschap niet mijn ding was. Ik wou andere materialen, ander afwerkingen. Dus kocht ik me in bij diverse firma’s waar ik tot vandaag nog actief in ben. Met een sneeuwbaleffect tot gevolg.

Als er iets is wat ik de natuursteensector verwijt, is dat men te weinig bezig is met het ontwikkelen van nieuwe producten

De eerste gevibreerde steen zag ik in Mexico. De trommelmachine waar zo een steen in werd gestopt, was gebaseerd op een model van NASA die al trommelend de bramen verwijderde van metalen raketschilden. Wij staken daar stenen in van 40×60 cm, in die tijd een revolutionair formaat. Wat later heb ik mij kunnen inkopen in een fabriek in India, waar ik de zogenaamde getrommelde of ‘verouderde’ stenen liet maken in vibratiemachines. Op een bepaald moment had ik vijfentwintig vibratiemachines staan wereldwijd. Ik denk dat ik mag zeggen dat de eerste vibratiemachines in Vietnam, India, Tunesië en Marokko door mij werden gefinancierd en geïnstalleerd.

Dat waren gouden jaren. De centen die ik daarmee verdiende, investeerde ik echter terug in nieuwe technieken en afwerkingen voor natuursteen. Ik herinner me nog dat ik in India samen met een vijftigtal dames tegels stond te schuren met schuurpapier om zo de ‘geborstelde’ look te verkrijgen. Later werd op basis hiervan de geborstelde uitvoering ontwikkeld. Op diverse beurzen waar ik toen actief was liepen Indiërs gewapend met fototoestellen rond om toch maar te weten komen hoe wij deze oppervlaktebewerking konden bekomen.”

P: Hoe zou je jouw aandeel in de sector omschrijven? Wat maakt jou fier?

Julien : “Ik ben er fier op dat ik tussen 2000 en vandaag steeds heb geprobeerd om creatief te zijn waarbij ik steeds veel risico’s heb durven nemen. Dit alles uiteraard in de hoop dat het product dat ik op de markt wou brengen, resultaat zou opleveren. Als er iets is wat ik de natuursteensector verwijt, is dat men te weinig bezig is met het ontwikkelen van nieuwe producten. Uiteraard heeft dat ook een keerzijde want als je daar teveel van je tijd in steekt, dan word je een soort kunstenaar. Iedereen weet dat de meeste kunstenaars niet kunnen leven van hun creaties. Dus vroeg of laat word je verplicht om mee te gaan met het bulkproduct of de mainstream als je wil blijven bestaan.

Maar ik blijf erbij dat ik het heel moeilijk vind om de mensen in onze sector te bewegen tot iets nieuws. Daarenboven beschikt de natuursteensector niet over de budgetten die een keramiekfabrikant wel heeft om nieuwe producten in de markt te zetten. Maar creativiteit heeft in het beginstadium niet altijd een budget nodig, toch? Wel hou ik steeds de quote van Napoleon Hill in het achterhoofd: ‘A dream is a goal with a deadline’.

De ultradunne natuursteenplaten van amper 1 tot 3 mm dikte zijn een goed voorbeeld van waartoe creativiteit kan leiden. Iedereen die er mee werkt vindt dit een fantastische product. Maar nogmaals, je moet de budgetten hebben om zo een revolutionair product in de markt te zetten. Onbekend is onbemind. Soms voel ik me een beetje zoals Don Quichot die vecht tegen windmolens, maar die blijft doorgaan.”

P: Welke evoluties in de sector maken je:

Blij?  Julien : “Het verheugt mij dat we met z’n allen steeds meer dezelfde ‘natuursteen-taal’ beginnen te spreken, en dat we niet langer met getrokken messen tegenover elkaar staan. Er is voldoende intellect aanwezig bij de Benelux Importeurs en hierdoor zijn wij allemaal ‘on speaking terms’. Want als we natuursteen willen promoten, dan moeten we de krachten bundelen. De beroepsvereniging Febenat speelt hierin een grote rol, en nu ook andere natuursteengroeperingen misschien de krachten gaan bundelen, staan de neuzen wel in dezelfde richting”

Eigenlijk zijn er niet veel zaken die me bang maken. Angst is heel slechte indicator om creatief te zijn

Bang?  Julien : “Nu denk je misschien dat ik ‘keramiek’ ga antwoorden, maar eigenlijk zijn er niet veel zaken die me bang maken. Angst is heel slechte indicator om creatief te zijn.”

P: Wat is voor jou de ultieme uitdaging of verwezenlijking binnen de sector?

Julien : “Ik droom van meer vakkennis in de sector. Vandaag is er nog een te groot gebrek aan gefundeerde kennis als het over natuursteen gaat en de plaatsing ervan. Dat vertaalt zich in toonzaalverkopers die niet de juiste steensoort in functie van de plaatsingscontext adviseren. Het gevolg is dat consumenten en architecten natuursteen niet altijd goed kunnen beoordelen.

De ultieme verwezenlijking voor mij zou zijn dat iedereen die werkt met natuursteen, een examen dient af te leggen bij de koepelfederatie. Vergelijk het met het invullen van een online vragenlijst als je wil slagen voor je rijexamen. Geslaagd? Dan krijgen ze een getuigschrift waarop staat dat ze zich hebben bekwaamd in natuursteen. Zo krijg je goed opgeleide en gemotiveerde mensen, en zal men ook het verschil tussen natuursteen en keramiek leren zien.

In dit kader heb ik binnen de marketingcommissie van Febenat het voorstel ingediend om een brochure te maken met daarin de publicaties van diverse artikels die door het WTCB, vaktijdschriften en diverse beroepsverenigingen werden gepubliceerd in de voorbije 7 jaar. Deze artikels vatten alle kennis samen die van belang is voor een toonzaalverkoper van natuursteen.”

De mens

P: Genoeg gekeuvel over business. Naast ondernemer ben jij bovenal ook mens. Wat kan jou ontroeren?

Julien : “Ik word stil van heel veel dingen in de natuur. De schoonheid van een bloem kan mij raken. Waarschijnlijk zullen er velen nu hun wenkbrauwen optrekken, toch is het zo. Respect voor de natuur, eigenlijk respect ‘tout court’: dat is één van de belangrijkste woorden in mijn leven.

Ik word stil van heel veel dingen in de natuur. De schoonheid van een bloem kan mij raken

Respect is voor mij het begin van alles. Ik respecteer de mening van anderen, en waar ik vroeger misschien kwaad werd wanneer iemand anders mijn mening niet respecteerde, ben ik daar doorheen de tijd milder in geworden. Zelf ga ik iemand niet veroordelen omdat die iets doet wat in mijn ogen verkeerd is. Want wat is goed of wat is fout? Wie ben ik om te oordelen over een ander zijn keuzes?

Het enige wat ik weet, is dat we allemaal geboren worden en dat we allemaal zullen sterven. Gezien de aarde al miljarden jaren oud is, zijn wij hier maar een fractie in de tijd aanwezig. In die luttele tijd dat ik hier ben, hou ik me bezig, net zoals elk ander mens zich ook bezig houdt. Is het dan aan mij om een ander zijn keuzes te bekritiseren? Ik tracht daar respect voor op te brengen.”

P: Ben je gelovig?

Julien : “Neen, ik ben atheïst. Ik geloof wel in de Big Bang en ik lees boeken van Etienne Vermeersch. Als ik nadenk over wat die man schrijft, dan word ik stil. Ik geloof ook dat er leven is buiten deze planeet, en dat er niet enkel twee soorten mensen zijn: mannen en vrouwen. Neen, ik geloof dat er een man-man is, een vrouw-vrouw, een man-vrouw en een vrouw-man. En ik ben er zeker van dat de wetenschap dit nog gaat bewijzen.

Als je me nu zou vragen of ik geloof in een leven na de dood, dan zeg ik neen. Ik heb er eigenlijk nog niet veel bij stil gestaan, maar neen, ik geloof niet dat er veertig maagden op mij staan te wachten.”

P: Wat maakt jou gelukkig?

Julien : “Als ik iets kan geven dat een ander gelukkig maakt. Mijn vriendin zegt wel vaker: ‘Is het nu eens gedaan met geven? Denk je dat jij iets zal ontvangen in mindere tijden?’. En toch, geven aan anderen geeft me veel terug.”

P: Heb je daar een voorbeeld van?

Julien : “Ja, heel veel. Een bekend agent in de keramieksector heeft na zijn carrière lange tijd in Cambodia gewoond. De man is gepassioneerd geraakt door dat land en heeft er een volledig naslagwerk over geschreven. Je zou kunnen zeggen dat het zijn levenswerk is geworden. Het was die mens zijn hartenwens dat dit werk ooit als boek zou mogen verschijnen. Zonder dat hij dat wist, heb ik daar onlangs vijf exemplaren van laten drukken. Het doet mij ongelooflijk plezier te zien dat ik die man daar gelukkig mee heb gemaakt. Dan vervaagt plots dat haantjesgedrag dat wij mannen in ons hebben, en zie je traantjes die worden weggepinkt.”

P: Je kan ze dus toch op de knieën krijgen, ‘die mannen’?

Julien : “Ja. Je moet alleen weten op welke knop je moet duwen he! (lacht)”

P: Wat is het gelukkigste moment uit je leven tot nu toe?

Julien : “Dat moet toch wel de geboorte van mijn kinderen zijn geweest. Charlotte en Matthias uit mijn eerste huwelijk, en dan de geboorte van mijn jongste zoon Emile.

Wat maakt me nog gelukkig? Even denken want ik noem mezelf geen materialistische mens. Ik woon niet in een grote villa, dat interesseert me niet. Maar ik verplaats mij wel graag op een veilige en comfortabele manier van punt a naar b met een grote wagen, en ik vlieg steeds in businessclass. Gezien het aantal vluchten dat ik jaarlijks doe, vind ik dat geen overbodige luxe en indiceert het bovendien dat de zaken nog steeds goed gaan. Ik vind het trouwens spijtig dat je vandaag wifi hebt in een vliegtuig. Bij Aziatische vluchten was dat verdorie het enige moment waarop ik -bijna verplicht- twaalf uur lang kon nadenken. Als ik op een bot zat te knagen, dan ging ik de hele duurtijd van de vlucht dat been gaan ontvellen in plaats van naar die onnozele tv’tjes te kijken. Wanneer ik dan uit het vliegtuig stapte, had ik misschien een oplossing of een idee bedacht en kon ik weer verder.”

P: Wat houdt jou ’s nachts wakker uit je slaap?

Julien : “Vandaag is het vooral mijn ziekte die me wakker houdt. Hierdoor dien ik medewerkers binnen de organisatie andere taken te geven, en moet ik nieuwe mensen aanwerven die een zeer grote verantwoordelijkheid krijgen binnen het toekomstkader van mijn bedrijven. Maar ik weet dat iedereen vervangbaar is, en moeilijk gaat ook. The impossible is possible.

Vóór mijn ziekte lag ik ’s nachts vooral wakker doordat ik lag te zoeken naar nieuwe creaties, maar ook naar oplossingen voor problemen waar elke bedrijfsleider mee te maken krijgt. Of ik dacht na over de boeken die ik had gelezen en hoe ik die kennis kon toepassen in mijn bedrijven.

Ik sta ook geregeld om vier uur ’s nachts op. Tegen dat de klok acht uur slaat, voel ik me ‘content’ want al mijn e-mails zijn beantwoord nog voor de dag begint. Ja, mijn verantwoordelijkheidszin is groot. Mocht iemand me ooit vragen om een wapenschild te ontwerpen, dan zou ik daar respect, verantwoordelijkheidszin en entrepreneurshap als drie belangrijkste kernwaarden uit m’n leven op plaatsen. Je moet entrepreneur zijn die durft te ondernemen met verantwoordelijkheidszin én met respect voor iedereen.”

P: Wat is jouw grootste levensles tot nu toe?

Julien : “Mijn grootste levensles is dat ik mensen vaak teveel vertrouwd heb. Het doet ontzettend veel pijn als ze dat vertrouwen nadien beschamen. Met ouder worden ben ik zeer nauwlettend gaan kijken wie er in mijn leven aanwezig is. Want gaat alles je voor de wind, dan willen duizenden mensen je te vriend houden. Gaat het niet goed met je, dan wordt dat aantal gereduceerd tot een handvol. Het klinkt cliché, maar het is de waarheid want ik heb het zelf beleefd.

Weet je, de geest is het beste medicijn. Noem het de Flandrien in mij, het West-Vlaamse gezonde boerenverstand

Ik durf ook te stellen dat ik al heel wat heb meegemaakt: ik ben failliet gegaan, heb in de gevangenis gezeten, en vecht momenteel een ongelijke strijd tegen een kanker die in mijn lijf woedt. Maar ik ben fier te kunnen zeggen dat ik vandaag nog steeds hetzelfde enthousiasme in mij heb, als wanneer ik ooit gestart ben.

Weet je, de geest is het beste medicijn. Noem het de Flandrien in mij, het West-Vlaamse gezonde boerenverstand. Als klein jongetje werkte ik mee op de boerderij van mijn grootvader om ‘patatten’ te planten. Vandaag zouden ze dat waarschijnlijk kinderarbeid noemen. Van kind af aan heb ik nooit de gemakkelijkste weg gekozen in mijn leven. Mijn vriendin zegt me vaak dat ik stress en zorgen nodig heb om goed te functioneren. Ook al mag de boog niet altijd gespannen staan, een beetje spanning is nodig opdat mijn pijlen ver genoeg zouden kunnen vliegen, toch?”

P: Wat maakt van jou een dankbaar mens?

Stilte.

Julien : “Dat vind ik een moeilijke vraag. Ben ik dankbaar?”

Nog een minuut gaat voorbij.

“Mijn probleem is dat ik nooit tevreden ben. Ik kan een moeilijke, harde en cassante mens zijn. Maar dat ben ik ook voor mezelf. ‘Not possible’, dat is voor mij een ‘no go’. Maar goed, ben ik dankbaar? Ja. Ik ben dankbaar dat ik een vriendin heb die heel veel kan verdragen, en dat ze mijn carrière nooit in de weg heeft gestaan. Nooit. Ik zeg altijd dat ik de Lotto heb gewonnen door iemand te treffen die alle gaven heeft die voor mij belangrijk zijn. We geven elkaar heel veel vrijheid, we kunnen ademen bij elkaar. Ik ben dankbaar omdat ik kan zeggen dat ik een ‘Thuis’ heb, met een hoofdletter T.”

De ideale wereld

P: Stel dat je morgen zou kunnen herbeginnen:

Wat zou je opnieuw doen?

Julien : “Nóg minder tijd verliezen aan zinloze discussies.”

Wat zou je anders doen?

Julien : “Waar ik misschien spijt van heb, is dat ik mijn moeder te vaak heb geantwoord met ‘Ik heb geen tijd’, op momenten toen ze me nodig had. Ik had Stone Consulting net opgericht in het jaar 2000, en ik had ‘geen tijd’.”

Wat zou je nooit meer doen?

Julien : “Trouwen. De reden? Omdat ik het woord dat ik had gegeven bij mijn eerste huwelijk, heb verbroken. Mijn woord verbreken, dat strookt niet met wie ik ben.”

P: Stel dat we allemaal onze eigen ideale wereld kunnen scheppen. Hoe ziet die van jou eruit?

Julien : “Mijn ideale wereld? Dat zou een wereld zijn waarin iedereen respect heeft voor elkaar en voor alle leven op aarde. Dat gaat van een kleine reptiel tot het blad aan een boom. Goed, gezien mijn professionele insteek kan je dit ter discussie stellen, maar respect voor de natuur is voor mij heel belangrijk. Geloof het of niet, maar ik denk na alvorens ik een vlieg doodmep.

Ik zou ook graag willen leven in een wereld waarin mensen hun verantwoordelijkheid durven opnemen, en in een wereld waar verdraagzaamheid heerst. Probeer ik daar zelf iets in bij te dragen? Ja, al slaag ik daar uiteraard niet altijd in. Soms voel ik me danig in de hoek gedreven, en dan word ik kwaad. Ik ben streng voor mezelf en voor de mensen rondom mij, maar ook eerlijk denk ik.”

P: Wil dat zeggen dat je je eigen fouten kan toegeven?

Julien : “Ja. Al moet ik bekennen dat ik dat niet gemakkelijk vind. Maar ik doe het wel ja, en liefst nog onmiddellijk ook. Zo ben ik er vanaf.”

P: Je schreef ooit het boek ‘Zwart geld? De afrekening!’. Mocht je vandaag opnieuw een boek schrijven, wat zou daar instaan?

Julien : “Dat iedereen moet zorgen dat zijn ‘hebben en houden’ geregeld is voor het nageslacht. Ik voel me bevrijd bij de gedachte dat, als ik ooit kom te sterven, mijn nageslacht niet de dupe zal zijn van al datgene wat ik heb achtergelaten in de wereld. Ik vind dat dit veel meer moet gepromoot worden. Ik kan zelfs zeggen dat ik dankbaar ben voor mijn ziekte, want het maakt dat ik orde op zaken stel. Alle mandjes worden geledigd. Dat geeft mij heel veel gemoedsrust.”

De favorieten van Julien

Favoriet muzieknummer

“Pure Love van Zucchero en Dolores O’Riordan. Ik heb dat cassetje van Zucchero ooit gekregen toen we allemaal samen met de kinderen in ons vakantiehuis in Frankrijk waren. Ik hou ook van de song van Grégoire: Pour Toi.”

Favoriete reisbestemming

“Beroepsmatig: Vietnam. De mens is daar nog puur. De natuur ook. Vietnamezen zijn door wat ze hebben meegemaakt ook bikkelhard. Want om de oorlog te winnen tegen de Amerikanen, dan moet je verdorie zoals een West-Vlaming zijn, maar dan in het kwadraat!

Als vakantiebestemming: Tenerife. Ik hou van de eeuwige lente daar, en vooral van de lange, heldere dagen die mij de energie geven om er na een werkvakantie terug in te vliegen. Ik liet er een paar jaar terug een 50-tal  elektrische fietsen importeren vanuit China. Deze worden verhuurd zodat de vele Vlaamse overwinteraars en vakantiegangers het heuvelachtige eiland per fiets kunnen verkennen.”

Favoriete hobby, en zeg nu niet ‘werken’ aub

“Ik werk niet. Ik hou me bezig in ’t leven. Maar goed, een hobby: lezen misschien? Geen romans, maar literatuur die me iets bijbrengt zoals bv. ‘Een zoektocht naar waarheid’ van Etienne Vermeersch, ‘Ontketen je brein’ van Theo Compernolle, …”

Favoriete sport

“Ik ben geen sporter, al heb ik vroeger wel nog getennist. Ik kijk heel af en toe naar sport op tv, telt dat ook?”

Favoriet gerecht

“Dat Spaanse ‘brobbelpotje’ waarin scampi’s liggen te ‘brobbelen’. Allez, hoe noem je dat nu weer? Scampi in de look, dat is het! Maar wel zo een potje waarvan de olijfolie nog pruttelt he! Maar dat is nu net mijn probleem, want je vindt ze vandaag verdorie niet meer zoals vroeger. Haha, wat een geestig interview is dit! (lacht)”